Τι είναι η οστεοπόρωση;

Οστεοπόρωση είναι η «αραίωση» και το «αδυνάτισμα» των οστών με αποτέλεσμα να αυξάνονται σημαντικά οι πιθανότητες κατάγματος των οστών έστω και με μικρή ή ελάχιστη βία.

Ποιούς αφορά η οστεοπόρωση και πού οφείλεται;

Η οστεοπόρωση αφορά κυρίως τις γυναίκες, και μάλιστα ιδιαίτερα μετά την εμμηνόπαυση. Πέρα από το φύλο όμως διατροφικοί, ορμονικοί και γενετικοί παράγοντες, όπως και η αποχή από την άσκηση φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση, αλλά και τη σοβαρότητά της. Η οστεοπόρωση όμως αφορά επίσης τόσο γυναίκες όσο και άνδρες που λαμβάνουν για άλλους ιατρικούς λόγους χημειοθεραπευτικά, ή κορτικοστεροειδή για μακρό χρονικό διάστημα.

Προκαλεί πόνο ή άλλα συμπτώματα η οστεοπόρωση;

Παρά τη γενική αίσθηση ότι συχνά οι μυοσκελετικοί πόνοι οφείλονται στην οστεοπόρωση, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η οστεοπόρωση είναι συνήθως «σιωπηλή» νόσος κλινικά (εξ ου και η ονομασία της «silent killer» την Αγγλική βιβλιογραφία). Πόνος μπορεί να προκληθεί μόνον μετά από κατάγματα ή «μικρο-κατάγματα» που προκαλούνται εξαιτίας της, συχνά με ελάχιστη βία.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να την προλάβουμε ή να τη διαγνώσουμε έγκαιρα;

Η πρόληψη και σε αυτή την παθολογία, όπως και σε πολλά άλλα νοσήματα, είναι ιδιαίτερα σημαντική. Η σωστή διατροφή, η άσκηση και οι τακτικοί έλεγχοι είναι κάτι που πρέπει να ξεκινά από νεαρή ηλικία και να συνεχίζεται και μετά την εμμηνόπαυση. Τακτικοί έλεγχοι με ειδικές εξετάσεις και παρακολούθηση από εξειδικευμένους γιατρούς, ειδικά σε γυναίκες με οικογενειακό ιστορικό οστεοπόρωσης, ή μετά την εμμηνόπαυση, είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να διαγνώσουμε το πρόβλημα και να παρέμβουμε έγκαιρα θεραπευτικά.

Τι θεραπευτικές δυνατότητες έχουμε;

Η ευρύτατη έρευνα που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια επάνω στην οστεοπόρωση και ην αντιμετώπισή της είχε σαν αποτέλεσμα οι γνώσεις μας για την αιτιοπαθογένεια της νόσου να έχουν σημαντικά αυξηθεί αλλά και η θεραπευτική φαρέτρα μας να έχει εμπλουτιστεί με αρκετά, νέα, εύληπτα και ιδιαίτερα αποτελεσματικά φάρμακα, όπως μεταξύ άλλων τα διφωσφωνικά, το ρανελικό στρόντιο, σκευάσματα παραθορμόνης και τελευταία το denosumab.